Gedicht: Mijn diepste wens …

Mijn diepste wens … ik wil dood.
Iets wat ik decennia geleden en daarna herhaaldelijk heb herhaald en bij mijn volle verstand besloot.
Alzheimer bezoekt mij al jaren … deze mist trekt niet meer weg …
zal alleen doen toenemen hierdoor raak ik soms mentaal en emotioneel verwart.
Al decennia weet ik wat ik wil … ik ben klaar met deze eindeloze en uitzichtloze ‘doorstart’.

Mijn diepste wens … ik wil dood.
Zo is en wordt het leven voor mij te zwaar en is deze zwaarte veel te ‘groot’.
Alles vastgelegd en opgeschreven in wat voor MIJ lijden is.
En toch … schijnt men het beter voor mij te weten, lijd ik niet genoeg … en grijp ik mis.
Ja, ik heb geluksmomenten waar ik intens van geniet.
Maar heb verre van de ervaring van een pijnvrij en vervullend leven, laat staan een in het verschiet.

Mijn diepste wens … ik wil dood.
Mijn lichaam is er klaar mee en ik al langer … ik wilde dat iemand mij doodschoot.
Mijn benen dragen mij nog wankel … ik val te pas en te onpas.
Overal kneuzingen, bont en blauw … incontinent, ik wilde dat men MIJN belang
liet prevaleren en mijn wensen eens aandachtig en goed doorlas.
Een vraag stellen zonder controlevragen om echt te toetsen wat ik wil of wens … die moeite neemt men niet.
Het is al vlug een niet ‘congruent’ zijn … wie neemt de moeite niet alleen te luisteren maar vooral mij te willen zien en door te vragen
-dit is wellicht meer naar je eigen antwoord toewerken- ik heb geen stem, laat staan keuze, dat doet mij zoveel verdriet.

Mijn diepste wens … ik wil dood.
Moet ik overgaan tot ‘versterven’ … een verre van fijne (dus lijden) hongerdood?
Zelfs een op knappen staande borsttumor en de diagnose uitgezaaide lymfeklierkanker
-die onbehandelbaar is- lijkt geen indicatie tot hulp bij (komend) lijden.
Hoe kan ik mij van het en dit leven bevrijden?

Mijn diepste wens … ik wil dood.
Ja ik probeer er wat van te maken, keuze … geven jullie mij niet
en ik ben verre van een dwarsligger of een neuroot.
Met alle hulp, ben ik de meeste tijd alleen in mijn strijd en met alle tijd.
Niemand lijkt te luisteren, laat staan er wat van de willen horen, ieder heeft zijn eigen grens.
Hoe terecht deze ook is en mag zijn … IK ben hier het lijdend voorwerp,
wie komt er op voor mijn evenzo terechte en diepste wens?

Mijn diepste wens … ik wil dood.
Toch krijg ik nu alles wat ik nooit wenste, als ik weer val is het ineens niet meer verantwoord.
Liefst zagen ze mij op een geriatrische afdeling eenzaam ‘ontmenselijkt’ …koud en kil.
In Amsterdam de oorlog en de hongerwinter doorgemaakt met 14 jaar werkte
ik al aan de opbouw van dit land en alle voorzieningen in desillusie van ik nu maar ‘stil’.
Waar heb ik voor gewerkt en gevochten als ik geen toegang tot mijn recht krijg … zo onwenselijk
Waar is het respect voor de ouderdom de menselijkheid … dit ervaar ik echt als onmenselijk.

Mijn diepste wens … ik wil dood.
Zelfs in mijn heldere momenten -die ik in rust en veiligheid nog genoeg heb- …
neemt men mij niet serieus en zo kom ik steeds meer in tijdnood.
Zelfs mijn kinderen, die mij en mijn diepste wens al jaren kennen van tijdig zonder lijden thuis te willen en mogen overlijden.
Kunnen voor mij strijden wat ze willen … zij moeten lijdzaam toezien dat ik dus toch eerst moet gaan lijden.
Een driedubbel lijden … mijn geest, lichaam en nu lijkt en blijkt ook mijn welzijn en zielenzijn niet meer van waarde.
Ik wil liefdevol in verbinding met mijn gezin mijn zielenzijn laten overgaan … ik kan hier niet meer ‘aarden’.

Mijn diepste wens … ik wil dood
Laat mij liefdevol en in verbinding afscheid nemen van deze aardkloot.
Bespaar mij verdere niet gewenste tijd en aankomende valpartijen …
wellicht een uithuisplaatsing en een komend ziekbed en lijden.
Gezondheidszorg gaat toch over het beste willen voor de patiënt …
geef mij die zorg dan … en laat mij overlijden!

Mijn diepste wens … ik wil dood.

Delen: