Ik vraag het mij werkelijk af. Leerkrachten doen hun best alles digitaal aan te leveren, ouders proberen de rol van ‘meester en juf’ zo goed en zo kwaad als het kan ‘erbij’ te doen. Wellicht voelt het nu voor hen alsof ze ‘niks’ doen of het niet ‘goed genoeg’ is. Of voor de kinderen dat men niet hard genoeg gewerkt heeft/zij niet goed genoeg hun best gedaan hebben. Je geeft er wellicht ok een (verkeerd) signaal mee af?
Kinderen krijgen nu al veel voor hun kiezen ook in wat er zich afspeelt en nog gaat afspelen. Wellicht mag daar ook oog en vooral ruimte en tijd voor zijn? In het leven zijn er vele vormen van ‘leren’ en van kennis vergaren ook óver het leven bv. Sommigen dingen leer je niet uit boeken. De aanpassingen naar een ‘nieuwe normaal’ vergt immers ook veel aanpassingen en energie. Ik denk dat de vakantie er ook is om te ‘ontladen’ echt even eigen tijd en ruimte te hebben, zonder al te veel (leer)verplichtingen. Dit geldt denk ik voor zowel de leerkrachten, de ouders als de kinderen.
NL blijft thuis, ieder in het eigen hoofdkwartier. Wij moeten het dus ook doen met ander ‘vertier’.
Onze tuin merel omgedoopt tot ‘Dolf’ vanwege zijn koninklijke, ietwat dominante gedrag. Heeft elke dag ‘tuinfeest’. Hij verdedigd ‘zijn’ tuin en ons Thais Geesteshuisje met verve. Wij hebben het omgedoopt tot ‘vogelvoederhuis’. Daar gaan de voorgekauwde en voor verteerde pinda’s in, in de vorm van een pot pindakaas. Dit is kaasje voor Dolf. Hij zit op de rand en schoffeert ieder die te dichtbij komt weg. Dat alleen kost hem al een calorische disbalans. Hij moet meer eten om ook dit dominante gedrag te ‘voeden’ vrees ik.
In plaats dat hij zijn snavel vult en het aan direct aan zijn kroost geeft. Nee, hij verkwanselt zijn energie met vechten. Hij discrimineert alle vogels, van mussen, tot mezen en van spreeuwen tot ja …zelf op de kauw probeert hij indruk te maken met en flinke snavelafdruk als hij de kans krijgt. Zijn staartveren gaan verticaal omhoog om nog wat groter te lijken. Ohh onze Dolf gaat over lijken als hij kan. Nee, ik kan weinig gelijkenis vinden met onze aimabele koning . Behalve wellicht zijn oranje snavel en oogranden.
NL blijft thuis, ieder in het eigen hoofdkwartier. Wij moeten het dus doen met Dolf als koninklijk ‘vertier’.
Goedemorgen lieve mede-gevoelslezer. Het is 1e Paasdag en de zon straalt al net zo vrolijk als de Paashaas wellicht is. Hier heb ik al een aantal dagen behalve Bruin Beer ook klaas paashaas in het raam staan. Kunnen de kids ook de Paashaas zoeken. Ach, je kan maar creatief zijn he?
Gisteren kwam bij ons de Paasvader. Wij hebben onszelf getracteerd op een ‘Paaspakket’. Hiermee steunen wij het volgende dorp met een restaurantgelegenheid in barre tijden, en wij laten ons lekker verwennen. Gisteren kwam de Paasvader het speciaalpakket bier brengen. Vandaag komt de Paasbruch gebracht door de Paashaas (denk ik) en morgen brengt men een gourmetpakket. Wij vermaken ons wel. Natuurlijk missen wij onze kids en kleinzoon, de gezelligheid, en het samenzijn. Maar wij hebben elkaar en het ‘samen nog’. velen kunnen dat niet zeggen, of het ‘gezinsverhaal’ niet. Sommigen zelfs beiden.
Ik wens je een mooie dag toe, de zon schijnt….dat doet veel. Maak er wat van . Heb je van bovenstaande ‘moeiten’geen last, ben er dankbaar voor en geniet je lief, liefde, je gezin, op afstand je ouders, vrienden, geliefden. Ze zijn er nog, en er zijn vele wegen te contacten!.
Alleen omdat men het virus wil ‘uitsmeren’….verspreid wil laten uitdoven zodat alle voorzieningen en zorg ‘op sterkte’ kunnen blijven. Er geen ‘overload’ komt waardoor er onnodig slachtoffers vallen worden maatregelen genomen. Dit heeft NIETS te maken met onze (winkel)voorraden. Er is genoeg….dus ook om te verdelen! Het credo ‘ieder voor zich en God voor ons allen’ en het ‘na mij de zondvloed’ lijken zich toch weer te bewijzen
Angst is een slechte raadgever. Zo gewend en verwend als wij inmiddels zijn dat alles ‘maakbaar’ lijkt. Nu onze controle wegvalt zie je ook direct hoe diepgeworteld angst en onzekerheid is. Nee wij kunnen dit niet helemaal controleren, maar er wellicht wel ván leren. Onze zelfstandigheid en solidariteit wordt veelal geroemd. Dan blijkt deze toch ook afhankelijk van vele factoren. Kunnen wij dit in onszelf aangaan? De angst voor ‘tekorten’, ziekten, verlies van zekerheden? Als dat wat ‘vanzelfsprekend’ was en is anders spreekt … is herkaderen nodig.
Dan vraag ik mij af: ‘wat is er nu zo belangrijk ? waar draait het in het leven om? Het kan nu wellicht ook een tijd zijn te ‘ontwinden’. In een (consumptie) maatschappij moet de boel op volle toeren blijven draaien de hongerige (materiaal)monden te blijven voeden. Deze monden mogen nu wellicht stilvallen…om te voelen. Wellicht je eigen leven en dat van je naasten te ‘vergroten’ ipv die carriere, die vakantie of een nieuwe auto. Ik hoop dat wij de ‘saamhorigheid’ kunnen en mogen omarmen. Elkaar met oprechte aandacht en zorg kunnen verwarmen. Ruimte laten aan elkaar. daar waar men het letterlijk nu vraagt ook figuurlijk te gunnen. Gun je medemens ook een pak wc rollen o.a.. gedeelde smart is halve smart. Delen is helen. Wellicht mogen wij nu leren de essentie van ons menszijn nieuw leven in te blazen. In elk geval kunnen wij er weer contact mee maken indien gewenst. De wereld is inmiddels ‘klein’ geworden. Voor bijna iedereen en overal bereikbaar. Wij jagen de hele wereld over en alle ‘hypes’ na lijkt wel. Wellicht is het nu tijd weer even naar ‘huis’ te gaan om daar thuis te mogen komen in de eigen kleine kring. Bijtanken, herkaderen. Gaan wij ons nu afsluiten en opsluiten…of leren wij ontsluiten? wij kunnen elkaar oo gaan ‘horen’… ‘saamhorig’ worden.
Misschien leren wij nu ook dat als wij moeder aarde diezelfde ruimte en tijd geven dat ons heel wat kan brengen. Alle vliegbewegingen NIET gemaakt/fabrieken niet of minder gedraaid leveren vast een beeld op wat dat doet/kost voor onze leefwereld. Ik ben erg benieuwd als de (eerlijke) cijfers mettertijd loskomen. Misschien mogen wij zo inzichtelijk krijgen hóe wij idd zelf kunnen bijdragen aan een beter milieu/leefomgeving voor iedereen. Gun de aarde deze ‘vakantie’ …. gun jezelf de blik naar binnen.
Iemand die ziek is wil maar één ding : beter worden. Gezondheid is niet maakbaar, in essentie niet te koop en artsen staan niet gelijk met de schepping of onze Grote Creator (welke naam deze ook voor jou heeft) Kortom het zijn mensen die hun best doen , maar niet het leven ‘in zijn geheel’ bepalen Hoe ik/wij hiermee omgaam is wel iets wat wij kunnen ‘bepalen’. Ik kies voor sociaal zijn. In mijn geval, met mijn longonsteking , welke de arts niet nodig vond te testen op Corona. (want bronnen niet meer te traceren en tests zijn schaars) Ik blijf vrijwillig de twee weken in quarantaine. Ik wil niemand welk ‘souvenier’ dan ook geven. Wij nemen wat nodig is, handelen niet vanuit angst of tekorten.
Mocht iemand een rol wc papier tekort komen, deze kan zich altijd melden.
Veel gezondheid, gezonde weerstand en verstand gewenst. Pas op jezelf én de ander.
En zo koos ik vorig jaar bij een bezoek aan mijn dochter in Duitsland voor een vijgenboompje. Totaal onbekend voor mij dat dit kon/kan in ons land. Zij stond er dspper met haar drie takken te wuiven…pick me ..pick me .. en dat deed ik. Thuis haar in ene grote cementemmer (met gaten uiteraard) gezet zodat ze bij ons kon aarden. Zo heeft ze de zomer groen staan wezen en in de winter met haar 3 trotse stokken …kaal.
Het voorjaar werd ze wakker , roene blaadjes en kleine knopjes die wij verrukt ‘vijgjes in de dop’ noemde. ergen in de vroege zomer verdwenen ze als sneeuw voor de zon, nergens lagen ze . Wij hebben geen weet van een ‘geverde vijgeneter’…wij begrepen er niets van . Ik had het verhaal zelfs met een kenner gedeeld. Ik was al stikjaloers op haar knoepert van een vijgenboom die vrivool met haar oogst pronkte (de boom, niet de kenner).
Wij kwamen terug van onze vakantie en onze vijgendame verraste ons met een mooi welkomskado. (eind oktober!) …12 prachrige vijgjes in alle soorten en maten. OF wij zijn blind geweest, want laten we eerlijk zijn in één week groeien ze echt niet. Wij waren blij verrast. Wij weten nu niet alleen , maar hebben ook ervaren dat ze vrucht kan dragen . Dit jaar was het uitzonderlijk warm. We wachten af wat het volgend jaar zal doen.
Gesmuld heben we van haar ‘kinderen’…. onbeschaamd en geen (vijgen) blad voor de mond of .. gehouden.
GEVOELSJOURNAAL (uit de oude doos. Juni/juli 2017)
Ik ben nog steeds aan het kramen bij onze dochter. De hele nacht heeft het gegoten, en ik werd wakker van de kletterende regen. Ik ‘woon’ nu even in de caravan, zodat het jonge gezin niet constant met mij zit ‘opgescheept’ Zij hun eigen weg kunnen en mogen vinden met hun nieuwe gezin. Ik duik dus in de avond onder in onze caravan. De regen was mijn ochtendwekker. Vanmorgen een sprintje getrokken naar het huis …zie je het voor je ;). wahahaha ik inmiddels royaal half antiek en van nature letterlijk ‘gewichtig’. als een bevallige hinde dat sprintje trekken? Mijn douche had ik daarmee in elk geval al te pakken 😉
De Duiters hier vinden het maar bijzonder. Misschien promoveren ze mij wel tot ‘trailertrash’ 😉 . Een thuisbevalling, dat is eigenlijk al ‘not-done’ in Duitsland. Daar houden ze van witte jassen en niets aan het toeval over laten. Het is dan ook erg bijzonder dat een Nederlands kind zich een echte …(enige privicy gewenst 😉 ) naar kan en mag noemen. Alle kinderen worden hier namelijk in dezelfde plaats geboren … daar waar het/een ziekenhuis staat. Dan nog een stel grootouders die (deels) in en om het huis zwermen. Die gekke Hollanders die zo verweven zijn met elkaar en zich aan rare tradities houden. Bijvoorbeeld de beschuit met muisjes, blauwe bij een jongen en roze bij een meisje . Die kleur kan men nog begrijpen, onze zoete kraamtraditie niet. Het maakt ze wel nieuwsgierig, en stiekem vinden ze het ook heel erg leuk dat we hen er in betrekken.
Wij integreren ook hun tradities en houden deze in ere. We hebben het ‘kindpinkeln’ achter de rug. Een traditie waarbij eigenlijk als de moeder in het ziekenhuis ligt de mannen zich een avond stevig bezatten. Wat ze dan vrijelijk kunnen want moeder en kind zijn weg … en als de kat van huis is 😉 … Een bijzondere traditie want bij het trouwen graaft men een fles schnapps in. Deze fles is omwikkelt met een oude spijkerbroek waar de heren dan massaal hun ‘poot’ tegen optillen, lees: erover heen plassen. Als ieder zijn ‘merk’ erop heeft afgegeven graaft men de fles in. Als men dan later een kind krijgt graaft men dit ‘mannen-amulet’ op en dan drinkt men de inhoud leeg. Uiteraard als de stemming stijgt en het niveau die avond daalt mag er een nieuwe fles komen die dezelfde rituele behandeling krijgt
Tja ook dát liep hier natuurlijk wat anders, dus ook hier een mengelmoesje van traditie ..ditmaal niet alleen de mannen, maar ook de vrouwen en kinderen kwamen mee. Helaas was er hier geen fles met ‘geurmerken’, men deed niet te moeilijk en nam genoegen met twee flessen schnapps en een krat of 4 bier. Wij hadden ook gezorgd voor de oerhollandse bitterbal, vlammetjes en loempia. Men keek er eerst wat verwildert naar en durfde niet zo goed. Flink wat bier, schnapps en slappe praat maakt toch hongerig, dus men overwon het wantrouwen. Aan het eind van de avond waren er meer dan 250 hapjes volledig verorbert.
Intussen wilde men maar wat graag horen hoe of wat. Het was reuze gezellig en ik als oma had ‘oma-dienst’ … lees ik mocht de slaapplaats van de nieuwbakken papa voor een nachtje innemen met bijbehorende taken zodat hij een avondje ‘vrij’ van kinderdienst was. Zabor was die nacht overigens heerlijk rustig ;). Zijn paspoort (het geboortekaartje) is binnen en hiermee is hij wel ingeburgerd.
hmm en ik bedenk mij nu dat er geen fles schnapps is ingegraven met het markeren van de mannen . iets met vrouwen in de buurt 😉 ?
De zon staat hier te stralen , de buren krijgen een nieuwe schutting en plaveisel voor hun tuin, de vogels proberen boven het geluid van ‘gereedschap’ uit te zingen….. een bijzonder (dissonant) gehoor. Zo gaat ieder anders met de ‘vruchtbaarheid’ of ruchtbaarheid om… De lente , ieder wil iets met het of een ‘nest’. Wij verschillen daar niet in, doen het alleen wat grootser, in het groot en wellicht wel met ‘grootheidswaan’.
Een merel is blij met wat takjes en een droog plekje . Wij bouwen een droog plekje en dat doen we met de meest (on)natuurlijke materialen. Wij mensen zijn enorm goed in flink veel ‘afbakenen’ voor onszelf en/of tegen de ‘ander’ … Stevige schuttingen om een een tijd van ‘veelmensenopeenplek’ toch wat privacy en ‘eigenheid’ te creëren. We slepen van alles aan van buiten om het van binnen in ons nest mooi en gezellig te maken.
Sommigen gaan zo ver in hun ‘eigenheid’ dat zelfs vogels die op een tak zitten en de auto of tuin bevuilen tot persona non -grata worden gebombardeerd. Bomen moeten wijken zodat de auto ‘schoon’ blijft. Vogelnesten worden leeggeroofd of beschadigd zodat de mooie tuin geen schade oploopt en de rust voor de mens maar gewaarborgd blijft…. tja …. Ik heb medelijden met al het andere leven en zou haast zeggen : moeten we niet eens ruilen ? WIJ een toontje lager zingen en het ons toe eigenen van land , water en lucht wat beter en meer in en VAN het grotere geheel zien ?
Wij denken werkelijk dat wij het alleenrecht en de alleenheerschappij hebben. Het is alleen wel zo dat wij het evenwicht in/van het Grotere geheel verstoren…. en zo verstoren wij ons hele een eigen leven en omgeving . WIE is hier nu gestoord ?
Hmm…rolt er zomaar op een willekeurige donderdag een ‘preek’ uit geloof ik… Ik hou nu eenmaal van samen …samenzijn en samen-zijn. Dat wil zeggen dat er verbindende samenwerking, afstemming en communicatie (nodig) is….. we mogen en kunnen nog heel wat leren over onze ‘natuur’…maar vooral ook over DE natuur ….we maken er deel van uit en zijn er onderdeel van ..
hoe zie jij dit ? als je dit wil delen uiteraard. Ik wens je een mooie dag. Geniet en omarm de wereld ..ons ‘nest’.
Gisteren was de sneeuw hier bijna weg, toch heeft vannacht een ‘dolende kerstman’ zijn zak met vlokken verloren …. het ligt er weer. Mooi plaatje hoor, prachtig zelfs, maar voor hen die de weg op moeten is het leuke er vaak al vlug van af.
Ik geniet vanachter mijn raam, bakje thee mijn havermout, lekker warm en mijn hubby in de buurt. Dan genieten we hoor. Ik hoop dat degene die mij vandaag komen bezoeken uitkijken, het gaat stormachtig weer worden met van alles en nog wat hoorde ik uit de wekker vanmorgen. Hier gezond willen worden en buiten verongelukken is voor mij GEEN optie…. uitkijken dus , en anders thuisblijven ! Goed de weerberichten afluisteren. Kijk jij ook uit vandaag? Als je er persé door moet ….doe het kalm aan . Ben zuinig op jezelf en anderen.
Ik zal het hier ook tegen en mannetjesmerel zeggen. En dan dat hij zuinig moet zijn op zijn gevederde medevogels. We hebben een dictator in de tuin. De pindakaas staat weer in ons ‘geesteshuisje’ en deze bewaakt (en bewaart) hij met zijn leven. Dat ‘geesteshuisje’ is een echt geesteshuisje uit Thailand. Daar willen ze lieverd niet (en begrijpelijk) dat de overledenen na hun dood hun plekje nog in huis opeisen en daar ‘ronddolen’. Daarom maken ze deze huisjes, zetten ze buiten zodat de overledenen hun eigen ‘onderkomen’ hebben. Ze versieren deze huisjes met poppetjes en andere dingen en offeren hun waar aan de familieleden. Ik doe dat anders en heb er een vogelhuisje van gemaakt en ik ‘offer’ voor de vogels. Niet om ze buiten te houden , dat willen ze zelf , maar om ze te steunen in barre dagen van kou en vorst.
Nu terug naar onze ‘dictator-merel’. Wij noemen hem Dolf. Niemand mag er aan behalve hijzelf. elke vogel wordt bruut weggejaagd onder luid gekrakeel en met veel stampij . Zelfs zijn vrouwtje gaat hij te lijf. Oké , ik weet het een vechtrelatie is ook een relatie, alleen ambieer ik deze niet. Hij zal wellicht meer verbranden met het wegjagen dan dat hij het gebruikt voor ‘voeding’. Maar goed , voor sommigen is macht ‘voeding’… ik verdenk er deze dictator ook van !
Heel af en toe gaat hij even weg zodat wolken andere vogels van mus tot mees vink vink tot andere merel ook even een nootje kunnen meepikken. En dan zijn de spreeuwen er nog niet eens . Ik ben benieuwd welke vogeloorlog we dan krijgen , deze zijn namelijk exact hetzelfde en zijn met veel meer 😉 . Stiekem zit ik te wachten op dat ‘koekje van eigen deeg’ voor meneer Dolf dan, en hoop ik dat een dergelijke ervaring hem wat ‘nederiger’ mag en zal maken. Dit weekend gaan we zorgen dat er elders ook wat pindakaas komt, hij kan in elke geval niet op TWEE plekken zijn !
Dit is/was onze Greyhound Abygail, nu alweer ruim 7 jaar in de eeuwige jachtvelden aan het struinen. Zij was onze laatste hond. Zij sloot een tijdperk van bijna 30 jaar leven met honden af. Nu is het een ‘verstandskeuze’ geen hond(en) meer te ‘hebben’, toch mis ik het nog elke dag !
Ze was ongeveer 6 jaar toen we haar samen met onze Scottish Deerhound Nola vanuit Sint-Jansklooster in Zantvoort gingen ophalen in het asiel waar ze al heel lang zat, samen met twee van haar dochters. Wij wilde persé (weer) een windhound. Het asiel vroeg ons met klem haar te overwegen omdat haar dochters wel en plekje zouden krijgen en Roos (zoals ze haar genoemd hadden) steeds pech had. Ze was al een paar keer herplaatst, maar telkens werd ze teruggebracht. Het asiel had er veel werk mee gehad want ze was amper meer benaderbaar, doodsbang en zat onder de littekens. In het begin moest men een vangstok gebruiken bij haar te kunnen komen. Kortom …. een ‘kneusje’. Nu hadden we al veel ervaring met ‘kneusjes’ en afdankertjes van anderen. Ik heb er wat mee, och wellicht een klein tikje last van het ‘redders syndroom’ 😉
Klein intermezzo:
Daar heb ik overigens wel wat mee gedaan door een gedegen opleiding te volgen. (ik ben gediplomeerd hondentrainster behendigheid en puppy-jonge honden) Ik behoor er dus ook enig verstand van te hebben. Jarenlang heb ik les gegeven op een kynologenclub. Vele baasjes en hun hond mogen begeleiden . Al lang verleden tijd tegenwoordig ‘werk’ ik met mensen. Ik denk in plaatjes, en nu ik dit schrijf ‘zie’ ik mezelf nu behendigheid geven ….wahahaha, dat gaat een lachertje worden met mijn 60 jaar rennend en springend hindernissen samen met mijn hond doen ? Nee ik vrees dat ik dan vermakelijkheidsbelasting moet gaan heffen 😉 Dat even tussendoor.
Verder:
We hebben haar in de auto meegenomen alwaar ze na een tijdje door haar ‘hoeven’ zakte en onze 4 dagen nieuwe auto onderzeek. Thuis aangekomen bleek dat ze niet zindelijk was. Dat is een uitdaging bij een volwassen hond. Daar ben ik 4 maanden mee ‘zoet’ geweest. Ach het hield me OP de straat zullen we maar zeggen 😉 Het project ‘socialiseren’ is er een van jaren geweest, zo bang en zo kon ze verstijven bij mannen en stemverheffing. Kortom geslagen , geschopt en wat mensen al niet voor onmenselijks kunnen doen, getuige haar littekens.
Ik heb een praktijk aan huis, wat maakt dat erg veel mensen naar binnen komen en weer gaan. Zo heeft ze geleerd dat mensen niet eng hoeven te zijn. Knallen (oud een nieuw) was een drama. En hier bevestigde de uitzonder de regel . Met oud en nieuw had IK altijd ‘dienst’ als haar vertrouwenspersoon…. ik hield haar in mijn armen of boog me helemaal over haar heen. Abygail in een coconnetje onder mij .. DAT werkte voor HAAR. Deed ik dat niet ging ze eerst door roeien en ruiten, stoof de zolder op, krabde alles stuk, beet in angst links en rechts . We hebben nog een sponning van de deur die is toegetakeld door haar blinde paniek. daarna verstijfde ze. Ik was haar rust, troost en beschermvrouwe. Het eerste jaar lag ze in shock, elk jaar een beetje minder …maar ik heb jarenlang (tot haar overlijden) weinig aan oud en nieuw gehad. Behalve het waardevolle cadeau van vertrouwen en liefde van haar, wat veel goed maakte voor mij.
Ik heb nog nooit zoveel met een (wind)hond buiten gestaan. Regelmatig plas geruimd. Haar laten steriliseren waar ze bijna in de narcose bleef. Jaren later bleek ook wat er aan de hand was. Een jaarwisseling bij de kids in Duitsland had ik wat gekregen om te kijken of dat zou helpen haar door oud en nieuw te helpen. Het arme beest viel weg, ik dacht echt dat ze in mij armen zou sterven. Wij met spoed naar de dierenkliniek daar, waar ik haar 3 dagen moest laten. Ik was hevig geschrokken , want het was wel mijn ‘schaduw’ en hartenlapje en ze gaven er daar bijna geen cent meer voor. Intussen was Nola al een paar jaar overleden onze Scottish- Deerhound. Ze was dus alleen en onze enige hond nog .
Tijdens allerlei onderzoeken daar bleek dat haar nieren niet goed functioneerde. Dus een speciaal dieet, en zo heeft ze nog wat jaren bijgetekend tot ze op een ritme van elk half uur uitlaten stond en ziek werd. Achteraf bezien begrijp ik het steeds herplaatsen …. ik denk dat ze al heel lang last van haar nieren had . Toen ze ziek en mager werd heb ik haar thuis in laten slapen. Ze is bijna 14 jaar geworden. We hebben samen heel wat beleefd en doorleefd, en ik mis mijn ‘schaduw’ nog elke dag.
De zachtheid van de windhonden, hun liefde en loyaliteit…ik blijf het heerlijke honden vinden. De vele ‘kneuzen’ die we hebben mogen opvangen hebben zoveel liefde en dankbaarheid/loyaliteit en onvoorwaardelijkheid gegeven. Ik heb het altijd met liefde gedaan en zo van de 10 honden die we in ons leven hebben verzorgd (waarvan ooit 5 tegelijk . 3 schnauzers en twee Sottisch Deerhouds) hebben we maar 3 honden vanaf pup gehad, alle anderen waren afdankers/kneuzen of als ‘niet te hanteren ‘ gedumpte honden.
Op deze foto staat ze dus, geen angst en paniek meer in haar ogen maar liefde, vertrouwen en weer durven verbinden. het grootste kado wat je kunt krijgen.
Wij mochten onlangs twee dagen hondenoppas zijn voor onze buurhond Baily. Oude tijden herleven weer even voor ons, daar wij jarenlang één, maar veel vaker meerdere (wind)honden als gezelschap mochten ‘hebben’. Vaak ook afdankers van anderen, of (mishandelde) probleemhonden die bij ons een warm welkom en een warm thuis vonden. (ik ben jarenlang ‘juf’ geweest op een kynologenclub en erkent O &O hondentrainster. Dit laatste is dus wel op de vriendelijke manier, niet te verwarren met ‘pakwerk’ of andere trainingen)
DIT VERHAAL WIL IK JE NIET ONTHOUDEN.
Het was stralend weer hier. Sinds gisterenmorgen hebben wij een logé, de hond van de buren. Dus ik stond al op tijd buiten hem zijn ‘toiletgang’ te gunnen. Het is een labrador, zo’n ‘alles kan en mag’ hond zou ik bijna zeggen. Een beetje (veel)ADHD hond zegt zijn vrouwtje.
Ach, met twee aspirant bejaarden als ‘familie’ was hij zo ‘Zen’ in ons huis hoor. Wij hebben veelal windhonden gehad (na eerst een st.bernhard en 3 schanuazers kwamen er in totaal 4 Scotisch Deerhound en een Greyhound nog bij ). Schnauzers zijn ook aanwezig, zo is Baily ook. En dat mag ook. Hij komt je regelmatig opzoeken voor een aai of contact. Mijn generaal is al wat rondjes met hem buiten geweest, dat is met hond altijd een stuk fijner als in je eentje. Hij geniet ook weer even als ‘vanouds’.
Het eten geven/voeren is een verhaal apart. Nu hebben labro’s de neiging nogal schrokkerig te zijn (net als schnauzers) deze schijnt de kroon te spannen, zijn vrouwtje geeft hem bij stukjes en beetjes buiten te eten te om voorkomen dat hij elke keer tegen een maagtorsi aanhangt. Dus zo stond ik iets te doen wat ik nog nooit van mijn leven met welke hond ook ooit heb gedaan ….Sinterklaas spelen met voer wahahahah… ik lag in een deuk. Dat beest van links naar rechts zijn ‘prooi’ vangend en opsnuivend. Met zijn anderhalve hersencel is het een joleit van een dier hoor, wij genieten ervan.
Hij is gek op zijn giraffeknuffel, die ‘nekt’ hij regelmatig De ‘ingewanden’ waren er al uitgegeten, dus het was ene wat slap en ‘leeg’ exemplaar.
Dat ‘anderhalve hersencel’ verhaal hebben wij ook echt bijgesteld hoor. eerst dachten we echt het is er maar één … want hij kan maar een ding tegelijk anders was hij de weg kwijt. Nu heeft hij een speeltje (die giraffe) en ja hoor zowel het verkregen botje als het beestje konden toch samen in zijn bek. Dat vonden wij toch echt reuze knap, want hij heeft er 10 minuten over gedaan te kijken hoe hij DAT ging oplossen.
De ochtendronde die met veel gespaai en gevlag vol verve door hem werd gedaan. Hij wilde een duik in de sloot nemen. Dat behoorde (voor mij) niet tot het normale pakket van ‘hoe de routine van het gezin te handhaven’ (waar ik mij altijd aan hou) …dus daar ben ik niet mee in zee gegaan. Thuisgekomen mocht ik weer Sinterklaas spelen en strooide ik de hele tuin vol met brokjes . Mijn man en ik hebben smakelijk vanachter het glas deze ‘dieren-tv’ bekeken. als een gek struinde hij door het gras op zoek naar zijn ‘prooi’. vlug gaat het zo zeker niet , dus de oplossing van de eigenaren is (onbewust) briljant te noemen, als je het schrokken niet wil afleren. In elk geval doet hij ook nog wat met zijn reukzin, en speuren is een vermoeiende (geestelijke) bezigheid voor een hond. Dus anderhalve hersencel en een conditie als een beest komen zo weer wat beter bij elkaar. Hij ligt nu uitgeteld en ‘zen’ op onze ‘moehmoeh’ ( koeienvel) … wij hebben buikkramp van het lachen.
Vorig weekend was het werkelijk prachtig weer, en zatten wij op ons heerlijke plekje te genieten van de zon, de hond en een biertje. Baily wilde ook wel een slok, wat ik niet zo geslaagd vond uiteraard. ik deel graag , maar er zijn grenzen.
Onze avond samen was heel bijzonder. Bij hem thuis hebben ze ook echt wel een tv, een grote ook. Dat grote klopt hier ook, toch bleek Baily iets met onze tv te hebben. Wij wilden een film zien en de generaal mag dan graag genieten van surround hier en daar etcetera. Dan gaat de volume knop aan en onze kleine ‘grommer’ doet dan dapper mee ons het ‘gevoel’ van extra trillingen mee te geven. Het was de film ‘Sully’ over de noodlanding op de Hudson Nou het IS dan ook of je in dat vliegtuig zit. Het intro bezorgde Baily al de ‘blafreactie’ en hij liep rond in ons huis omdat hij kennelijk dacht dat er iets niet in de haak was. Terwijl de film probeerde ons te boeien kwamen er geluiden uit waardoor Baily dicht tegen mij aan kwam zitten (nog net niet IN mij kroop) trillend als een espeblad zat hij naast mij.
Nu hoeven wij geen hond op te voeden (want niet van en aan ons),maar hem verpesten wilde wij ook niet. De tv dus uitgezet en een slappe quiz bekeken, dat kon die ene hersencel wel aan. Hij was duidelijk niet gewend aan een surroud syteem. Gisteren zijn wij in de herkansing gegaan met de film en genoten van ons surroud systeem.
Het is echt een ‘moordbeest’, een lieverd in al zijn lompigheid en onbehouwen lieflijkheid. En zo genieten wij weer even en snuiven onze ‘historie’ van hondenmens weer even op.
