Verhalen

Voor een vergroting, klik op de afbeelding

CORONA en HAMSTEREN? 14 maart 2020

Alleen omdat men het virus wil ‘uitsmeren’….verspreid wil laten uitdoven zodat alle voorzieningen en zorg ‘op sterkte’ kunnen blijven. Er geen ‘overload’ komt waardoor er onnodig slachtoffers vallen worden maatregelen genomen. Dit heeft NIETS te maken met onze (winkel)voorraden. Er is genoeg….dus ook om te verdelen! Het credo ‘ieder voor zich en God voor ons allen’ en het ‘na mij de zondvloed’ lijken zich toch weer te bewijzen

Angst is een slechte raadgever. Zo gewend en verwend als wij inmiddels zijn dat alles ‘maakbaar’ lijkt. Nu onze controle wegvalt zie je ook direct hoe diepgeworteld angst en onzekerheid is.
Nee wij kunnen dit niet helemaal controleren, maar er wellicht wel ván leren. Onze zelfstandigheid en solidariteit wordt veelal geroemd. Dan blijkt deze toch ook afhankelijk van vele factoren. Kunnen wij dit in onszelf aangaan? De angst voor ‘tekorten’, ziekten, verlies van zekerheden? Als dat wat ‘vanzelfsprekend’ was en is anders spreekt … is herkaderen nodig.

Dan vraag ik mij af: ‘wat is er nu zo belangrijk ? waar draait het in het leven om? Het kan nu wellicht ook een tijd zijn te ‘ontwinden’. In een (consumptie) maatschappij moet de boel op volle toeren blijven draaien de hongerige (materiaal)monden te blijven voeden. Deze monden mogen nu wellicht stilvallen…om te voelen. Wellicht je eigen leven en dat van je naasten te ‘vergroten’ ipv die carriere, die vakantie of een nieuwe auto.
Ik hoop dat wij de ‘saamhorigheid’ kunnen en mogen omarmen. Elkaar met oprechte aandacht en zorg kunnen verwarmen. Ruimte laten aan elkaar. daar waar men het letterlijk nu vraagt ook figuurlijk te gunnen. Gun je medemens ook een pak wc rollen o.a.. gedeelde smart is halve smart. Delen is helen. Wellicht mogen wij nu leren de essentie van ons menszijn nieuw leven in te blazen. In elk geval kunnen wij er weer contact mee maken indien gewenst. De wereld is inmiddels ‘klein’ geworden. Voor bijna iedereen en overal bereikbaar. Wij jagen de hele wereld over en alle ‘hypes’ na lijkt wel. Wellicht is het nu tijd weer even naar ‘huis’ te gaan om daar thuis te mogen komen in de eigen kleine kring. Bijtanken, herkaderen. Gaan wij ons nu afsluiten en opsluiten…of leren wij ontsluiten? wij kunnen elkaar oo gaan ‘horen’… ‘saamhorig’ worden.

Misschien leren wij nu ook dat als wij moeder aarde diezelfde ruimte en tijd geven dat ons heel wat kan brengen. Alle vliegbewegingen NIET gemaakt/fabrieken niet of minder gedraaid leveren vast een beeld op wat dat doet/kost voor onze leefwereld. Ik ben erg benieuwd als de (eerlijke) cijfers mettertijd loskomen. Misschien mogen wij zo inzichtelijk krijgen hóe wij idd zelf kunnen bijdragen aan een beter milieu/leefomgeving voor iedereen. Gun de aarde deze ‘vakantie’ …. gun jezelf de blik naar binnen.

Iemand die ziek is wil maar één ding : beter worden. Gezondheid is niet maakbaar, in essentie niet te koop en artsen staan niet gelijk met de schepping of onze Grote Creator (welke naam deze ook voor jou heeft) Kortom het zijn mensen die hun best doen , maar niet het leven ‘in zijn geheel’ bepalen Hoe ik/wij hiermee omgaam is wel iets wat wij kunnen ‘bepalen’. Ik kies voor sociaal zijn. In mijn geval, met mijn longonsteking , welke de arts niet nodig vond te testen op Corona. (want bronnen niet meer te traceren en tests zijn schaars) Ik blijf vrijwillig de twee weken in quarantaine. Ik wil niemand welk ‘souvenier’ dan ook geven. Wij nemen wat nodig is, handelen niet vanuit angst of tekorten.

Mocht iemand een rol wc papier tekort komen, deze kan zich altijd melden.

Veel gezondheid, gezonde weerstand en verstand gewenst.
Pas op jezelf én de ander.

Een veilige digitale Knuff Mary-José Knuvelder

Delen:

• 

Voor een vergroting, klik op de afbeelding.

VIJGENBOOM (uit de oude doos 2018)

En zo koos ik vorig jaar bij een bezoek aan mijn dochter in Duitsland voor een vijgenboompje. Totaal onbekend voor mij dat dit kon/kan in ons land. Zij stond er dspper met haar drie takken te wuiven…pick me ..pick me .. en dat deed ik. Thuis haar in ene grote cementemmer (met gaten uiteraard) gezet zodat ze bij ons kon aarden.  Zo heeft ze de zomer  groen staan wezen en in de winter met haar 3 trotse stokken …kaal. 

Het voorjaar werd ze wakker , roene blaadjes en kleine knopjes die wij verrukt ‘vijgjes in de dop’ noemde. ergen in de vroege zomer verdwenen ze als sneeuw voor de zon, nergens lagen ze . Wij hebben geen weet van een ‘geverde vijgeneter’…wij begrepen er niets van . Ik had het verhaal zelfs met een kenner gedeeld. Ik was al stikjaloers op haar knoepert van een vijgenboom die vrivool met haar oogst pronkte (de boom, niet de kenner).

Wij kwamen terug van onze vakantie en onze vijgendame verraste ons met een mooi welkomskado.  (eind oktober!) …12 prachrige vijgjes in alle soorten en maten. OF wij zijn blind geweest, want laten we eerlijk zijn in één week groeien ze echt niet. Wij waren blij verrast.  Wij weten nu niet alleen , maar hebben ook ervaren dat ze vrucht kan dragen . Dit jaar was het uitzonderlijk warm. We wachten af wat het volgend jaar zal doen.

Gesmuld heben we van haar ‘kinderen’….  onbeschaamd en geen (vijgen) blad voor de mond of .. gehouden.

Dank voor willen lezen .

© Mary-José

Het vruchtbare ‘bijbelse’ tafereeltje.

• 

Voor een vergroting, klik op de afbeelding

KINDPINKLN …EEN DUITS RITUEEL

GEVOELSJOURNAAL  (uit de oude doos. Juni/juli 2017)

Ik ben nog steeds aan het kramen bij onze dochter.  De hele nacht heeft het gegoten, en ik werd wakker van de kletterende regen.  Ik ‘woon’ nu even in de caravan, zodat het jonge gezin  niet constant met mij zit ‘opgescheept’ Zij hun eigen weg kunnen en  mogen vinden met hun nieuwe gezin. Ik duik dus in de avond onder in onze caravan. De regen was mijn ochtendwekker. Vanmorgen een sprintje getrokken naar het huis …zie je het voor je ;).   wahahaha ik inmiddels  royaal half antiek en van nature letterlijk ‘gewichtig’. als een bevallige hinde dat sprintje trekken?   Mijn douche had ik daarmee in elk geval al te pakken 😉 

De Duiters hier vinden het maar bijzonder. Misschien promoveren ze mij  wel  tot ‘trailertrash’ 😉 . Een thuisbevalling, dat is eigenlijk  al ‘not-done’ in Duitsland. Daar houden ze van witte jassen en niets aan het toeval over laten.  Het is dan ook erg bijzonder dat een Nederlands kind zich een echte …(enige privicy gewenst 😉 ) naar kan en mag noemen. Alle kinderen worden hier namelijk  in dezelfde plaats geboren … daar waar het/een ziekenhuis staat. Dan nog een stel grootouders die (deels) in en om het huis zwermen. Die gekke Hollanders  die zo verweven zijn met elkaar en zich aan rare tradities houden.   Bijvoorbeeld de beschuit met muisjes, blauwe bij een jongen en roze bij een meisje . Die kleur kan men nog begrijpen, onze  zoete kraamtraditie niet. Het maakt ze wel nieuwsgierig, en stiekem vinden ze het ook heel erg leuk dat we hen er in betrekken.

Wij integreren ook hun tradities  en houden deze in ere.  We hebben het ‘kindpinkeln’ achter de rug. Een traditie waarbij eigenlijk als de moeder in het ziekenhuis ligt de mannen zich een avond stevig bezatten. Wat ze dan vrijelijk kunnen want moeder en kind zijn weg … en als de kat van huis is 😉 …   Een bijzondere traditie want bij het trouwen graaft men een fles schnapps in.  Deze fles is omwikkelt met een oude spijkerbroek waar de heren dan massaal hun ‘poot’ tegen optillen, lees: erover heen plassen. Als ieder zijn ‘merk’ erop heeft afgegeven graaft men de fles in. Als men dan later een kind krijgt graaft men dit ‘mannen-amulet’ op en dan drinkt men de inhoud leeg.  Uiteraard als de stemming stijgt en het niveau die avond daalt mag er een nieuwe fles komen die dezelfde rituele behandeling krijgt

Tja ook dát liep hier natuurlijk wat anders, dus ook hier een mengelmoesje van traditie ..ditmaal niet alleen de mannen, maar ook de vrouwen en kinderen kwamen mee.  Helaas was er hier geen fles met ‘geurmerken’, men deed niet te moeilijk en nam genoegen met twee flessen schnapps en een krat of 4 bier.  Wij hadden ook gezorgd voor de oerhollandse  bitterbal, vlammetjes en loempia.   Men  keek er eerst wat verwildert naar en durfde niet zo goed. Flink wat bier, schnapps en slappe praat maakt toch hongerig, dus  men overwon het wantrouwen. Aan het eind van de avond waren er meer dan 250 hapjes volledig verorbert. 

Intussen wilde men maar wat graag horen hoe of wat. Het was reuze gezellig en ik als oma had ‘oma-dienst’ … lees ik mocht de slaapplaats van de nieuwbakken papa voor een nachtje innemen  met bijbehorende taken zodat hij een avondje ‘vrij’ van kinderdienst was.  Zabor was die nacht overigens heerlijk rustig ;). Zijn paspoort (het geboortekaartje)  is binnen en hiermee is hij wel ingeburgerd.

hmm en ik bedenk mij nu dat er geen fles schnapps is ingegraven met het markeren van de mannen . iets met vrouwen in de buurt  😉  ?

Mary-José Knuvelder.

• 

Voor een vergroting, klik op de afbeelding

NESTELEN IN DE LENTE…

Uit de oude doos.

De zon staat hier te stralen , de buren krijgen een nieuwe schutting en plaveisel voor hun tuin, de vogels proberen boven het geluid van ‘gereedschap’ uit te zingen….. een bijzonder (dissonant) gehoor. Zo gaat ieder anders met de ‘vruchtbaarheid’ of ruchtbaarheid om… De lente , ieder wil iets met het of een ‘nest’. Wij verschillen daar niet in, doen het alleen wat grootser, in het groot en wellicht wel met ‘grootheidswaan’. 

Een merel is blij met wat takjes en een droog plekje . Wij bouwen een droog plekje en dat doen we met de meest (on)natuurlijke materialen. Wij mensen zijn enorm goed in flink veel ‘afbakenen’ voor onszelf en/of tegen de ‘ander’ … Stevige schuttingen om een een tijd van ‘veelmensenopeenplek’ toch wat privacy en ‘eigenheid’ te creëren. We slepen van alles aan van buiten om het van binnen in ons nest mooi en gezellig te maken.

Sommigen gaan zo ver in hun ‘eigenheid’ dat zelfs vogels die op een tak zitten en de auto of tuin bevuilen tot persona non -grata worden gebombardeerd. Bomen moeten wijken zodat de auto ‘schoon’ blijft. Vogelnesten worden leeggeroofd of beschadigd zodat de mooie tuin geen schade oploopt en de rust voor de mens maar gewaarborgd blijft…. tja …. Ik heb medelijden met al het andere leven en zou haast zeggen : moeten we niet eens ruilen ? WIJ een toontje lager zingen en het ons toe eigenen van land , water en lucht wat beter en meer in en VAN het grotere geheel zien ?

Wij denken werkelijk dat wij het alleenrecht en de alleenheerschappij hebben. Het is alleen wel zo dat wij het evenwicht in/van het Grotere geheel verstoren…. en zo verstoren wij ons hele een eigen leven en omgeving . WIE is hier nu gestoord ?

Hmm…rolt er zomaar op een willekeurige donderdag een ‘preek’ uit geloof ik… Ik hou nu eenmaal van samen …samenzijn en samen-zijn. Dat wil zeggen dat er verbindende samenwerking, afstemming en communicatie (nodig) is….. we mogen en kunnen nog heel wat leren over onze ‘natuur’…maar vooral ook over DE natuur ….we maken er deel van uit en zijn er onderdeel van ..

hoe zie jij dit ? als je dit wil delen uiteraard. Ik wens je een mooie dag. Geniet en omarm de wereld ..ons ‘nest’.

Mary-José Knuvelder.

Voor een vergroting, klik op de afbeelding

DICTATOR DOLF …. EN HET GEESTESHUISJE

Een wat ouder verhaal

Gisteren was de sneeuw hier bijna weg, toch heeft vannacht een ‘dolende kerstman’ zijn zak met vlokken verloren …. het ligt er weer. Mooi plaatje hoor, prachtig zelfs, maar voor hen die de weg op moeten is het leuke er vaak al vlug van af.

Ik geniet vanachter mijn raam, bakje thee mijn havermout, lekker warm en mijn hubby in de buurt. Dan genieten we hoor. Ik hoop dat degene die mij vandaag komen bezoeken uitkijken, het gaat stormachtig weer worden met van alles en nog wat hoorde ik uit de wekker vanmorgen. Hier gezond willen worden en buiten verongelukken is voor mij GEEN optie…. uitkijken dus , en anders thuisblijven ! Goed de weerberichten afluisteren. Kijk jij ook uit vandaag? Als je er persé door moet ….doe het kalm aan . Ben zuinig op jezelf en anderen.

Ik zal het hier ook tegen en mannetjesmerel zeggen. En dan dat hij zuinig moet zijn op zijn gevederde medevogels. We hebben een dictator in de tuin. De pindakaas staat weer in ons ‘geesteshuisje’ en deze bewaakt (en bewaart) hij met zijn leven.  Dat ‘geesteshuisje’ is een echt geesteshuisje uit Thailand. Daar willen ze lieverd niet (en begrijpelijk)  dat de overledenen na hun dood hun plekje nog in huis opeisen en daar ‘ronddolen’.  Daarom maken ze deze  huisjes, zetten ze buiten zodat de overledenen hun eigen ‘onderkomen’ hebben.  Ze versieren deze huisjes met poppetjes en andere dingen en offeren hun waar aan de familieleden.  Ik doe dat anders en heb er een vogelhuisje van gemaakt en ik ‘offer’ voor de vogels.  Niet om ze buiten te houden , dat willen ze zelf , maar om ze te steunen in barre dagen van kou en vorst. 

Nu terug naar onze ‘dictator-merel’.  Wij noemen hem  Dolf. Niemand mag er aan behalve hijzelf. elke vogel wordt bruut weggejaagd onder luid gekrakeel en met veel stampij . Zelfs zijn vrouwtje gaat hij te lijf.  Oké  , ik weet het een vechtrelatie is ook een relatie, alleen ambieer ik deze niet. Hij zal wellicht meer verbranden met het wegjagen dan dat hij het gebruikt voor ‘voeding’. Maar goed , voor sommigen is macht ‘voeding’… ik verdenk er deze dictator ook van !

Heel af en toe gaat hij even weg zodat wolken andere vogels van mus tot mees vink vink tot andere merel ook even een nootje kunnen meepikken. En dan zijn de spreeuwen er nog niet eens . Ik ben benieuwd welke vogeloorlog we dan krijgen , deze zijn namelijk exact hetzelfde en zijn met veel meer 😉 . Stiekem zit ik te wachten op dat ‘koekje van eigen deeg’ voor meneer Dolf dan, en hoop ik dat een dergelijke ervaring hem wat ‘nederiger’ mag en zal maken. Dit weekend gaan we zorgen dat er elders ook wat pindakaas komt, hij kan in elke geval niet op TWEE plekken zijn !

Voor ons  peanuts   toch ?

Mary-José Knuvelder

• 

Voor een vergroting, klik op de afbeelding

GEEN HONDEN LEVEN. (met HAIKU)

Dit is/was onze Greyhound Abygail,  nu alweer ruim 7 jaar in de eeuwige jachtvelden aan het struinen.  Zij was onze laatste hond. Zij sloot een tijdperk van bijna 30 jaar leven met honden af. Nu is het een ‘verstandskeuze’ geen hond(en) meer te ‘hebben’, toch mis ik het nog elke dag !

Ze was ongeveer 6 jaar toen we haar samen met onze Scottish Deerhound Nola vanuit Sint-Jansklooster in Zantvoort gingen ophalen in het asiel waar ze al heel lang zat, samen met twee van haar dochters. Wij wilde persé (weer) een windhound. Het asiel vroeg ons met klem haar te overwegen omdat haar dochters wel en plekje zouden krijgen en Roos (zoals ze haar genoemd hadden) steeds pech had. Ze was al een paar keer herplaatst, maar telkens werd ze teruggebracht. Het asiel had er veel werk mee gehad want ze was amper meer benaderbaar, doodsbang en zat onder de littekens. In het begin moest men een vangstok gebruiken bij haar te kunnen komen. Kortom …. een ‘kneusje’.  Nu hadden we al veel ervaring met ‘kneusjes’ en afdankertjes van anderen. Ik heb er wat mee, och wellicht een klein tikje last van het ‘redders syndroom’  😉 

Klein intermezzo: 

Daar heb ik overigens wel wat mee gedaan door een gedegen opleiding te volgen. (ik ben gediplomeerd hondentrainster behendigheid en puppy-jonge honden)  Ik behoor er dus ook enig verstand van te hebben. Jarenlang heb ik les gegeven op een kynologenclub. Vele baasjes en hun hond mogen begeleiden . Al lang verleden tijd tegenwoordig ‘werk’ ik met mensen.  Ik denk in plaatjes, en nu ik dit schrijf ‘zie’ ik mezelf nu behendigheid geven ….wahahaha, dat gaat een lachertje worden met mijn 60 jaar  rennend en springend hindernissen samen met mijn hond  doen ?  Nee ik vrees dat ik dan vermakelijkheidsbelasting moet gaan heffen 😉   Dat even tussendoor.

Verder:

We hebben haar in de auto meegenomen alwaar ze na een tijdje door haar ‘hoeven’ zakte en onze 4 dagen nieuwe auto onderzeek. Thuis aangekomen bleek dat ze niet zindelijk was. Dat is een uitdaging bij een volwassen hond. Daar ben ik 4 maanden  mee ‘zoet’ geweest. Ach het hield me OP de straat zullen we maar zeggen 😉  Het project ‘socialiseren’ is er een van jaren geweest, zo bang en zo kon ze verstijven bij mannen en stemverheffing. Kortom geslagen , geschopt en wat mensen al niet voor onmenselijks kunnen doen, getuige haar littekens.

Ik heb een praktijk aan huis, wat maakt dat erg veel mensen naar binnen komen en weer gaan. Zo heeft ze geleerd dat mensen niet eng hoeven te zijn. Knallen (oud een nieuw) was een drama. En hier bevestigde de uitzonder de regel . Met oud en nieuw had IK altijd ‘dienst’ als haar vertrouwenspersoon…. ik hield haar in mijn armen of boog me helemaal over haar heen. Abygail in een coconnetje onder mij .. DAT werkte voor HAAR.  Deed ik dat niet ging ze eerst door roeien en ruiten, stoof de zolder op, krabde alles stuk, beet in angst links en rechts . We hebben nog een sponning van de deur die is toegetakeld door haar blinde paniek.  daarna verstijfde ze. Ik was haar rust, troost en beschermvrouwe. Het eerste jaar lag ze in shock, elk jaar een beetje minder …maar ik heb jarenlang (tot haar overlijden) weinig aan oud en nieuw gehad. Behalve het waardevolle cadeau van vertrouwen en liefde van haar, wat veel goed maakte voor mij.  

Ik heb nog nooit zoveel met een (wind)hond buiten gestaan. Regelmatig plas geruimd.  Haar laten steriliseren waar ze bijna in de narcose bleef.  Jaren later bleek ook wat er aan de hand was. Een jaarwisseling bij de kids in Duitsland had ik wat gekregen om te kijken of dat zou helpen haar door oud en nieuw te helpen.   Het arme beest viel weg, ik dacht echt dat ze in mij armen zou sterven. Wij met spoed naar de dierenkliniek daar, waar ik haar 3 dagen moest laten.   Ik was hevig geschrokken , want het was wel mijn ‘schaduw’ en hartenlapje en ze gaven er daar bijna geen cent meer voor. Intussen was Nola al een paar jaar overleden onze Scottish- Deerhound. Ze was dus alleen en onze enige hond nog .

Tijdens allerlei onderzoeken daar bleek dat haar nieren niet goed functioneerde. Dus een speciaal dieet, en zo heeft ze nog wat jaren bijgetekend tot ze op een ritme van elk half uur uitlaten stond en ziek werd.  Achteraf bezien begrijp ik het steeds herplaatsen …. ik denk dat ze al heel lang last van haar nieren had . Toen ze ziek  en mager werd heb ik haar thuis in laten slapen. Ze is bijna 14 jaar geworden. We hebben samen heel wat beleefd en doorleefd, en ik mis mijn ‘schaduw’ nog elke dag. 

De zachtheid van de windhonden, hun liefde en loyaliteit…ik blijf het heerlijke honden vinden.  De vele ‘kneuzen’ die we hebben mogen opvangen hebben zoveel liefde en dankbaarheid/loyaliteit en onvoorwaardelijkheid gegeven. Ik heb het altijd met liefde gedaan en zo van de 10 honden die we in ons leven hebben verzorgd (waarvan ooit 5 tegelijk . 3 schnauzers en twee Sottisch Deerhouds)  hebben we maar 3 honden vanaf pup gehad, alle anderen waren afdankers/kneuzen of  als ‘niet te hanteren ‘  gedumpte honden.

Op deze foto staat ze dus, geen angst en paniek meer in  haar ogen  maar liefde, vertrouwen en weer durven verbinden.  het grootste kado wat je kunt krijgen.

Dank voor het willen lezen!

Mary-José Knuvelder.

• 

Voor een vergroting, klik op de afbeelding

HONDENOPPAS

Wij mochten onlangs twee dagen hondenoppas zijn voor onze buurhond Baily.  Oude tijden herleven weer even voor ons, daar wij jarenlang één, maar veel vaker meerdere (wind)honden als gezelschap mochten ‘hebben’.  Vaak ook afdankers van anderen, of (mishandelde) probleemhonden die bij ons een warm welkom en een warm thuis vonden. (ik ben jarenlang ‘juf’ geweest op een kynologenclub en erkent O &O hondentrainster. Dit laatste is dus wel op de vriendelijke manier, niet te verwarren met ‘pakwerk’ of andere trainingen) 

DIT VERHAAL WIL IK JE NIET ONTHOUDEN.

Het was stralend weer hier. Sinds gisterenmorgen hebben wij een logé, de hond van de buren. Dus ik stond al op tijd buiten hem zijn ‘toiletgang’ te gunnen. Het is een labrador, zo’n ‘alles kan en mag’ hond zou ik bijna zeggen. Een beetje (veel)ADHD hond zegt zijn vrouwtje.

Ach, met twee aspirant bejaarden als ‘familie’ was hij zo ‘Zen’ in ons huis hoor. Wij hebben veelal windhonden gehad (na eerst een st.bernhard en 3 schanuazers kwamen er in totaal 4 Scotisch Deerhound en een Greyhound nog bij ). Schnauzers zijn ook aanwezig, zo is Baily  ook. En dat mag ook. Hij komt je regelmatig  opzoeken voor een aai of contact. Mijn generaal  is al wat rondjes met hem buiten geweest, dat is met hond altijd een stuk fijner als in je eentje. Hij geniet ook weer even als ‘vanouds’.

Het eten geven/voeren  is een verhaal apart. Nu hebben labro’s de neiging nogal schrokkerig te zijn (net als schnauzers) deze schijnt de kroon te spannen, zijn vrouwtje geeft hem bij stukjes en beetjes buiten te eten te om voorkomen dat hij elke keer tegen een maagtorsi aanhangt. Dus zo stond ik iets te doen wat ik nog nooit van mijn leven met welke hond ook ooit heb gedaan ….Sinterklaas spelen met voer wahahahah… ik lag in een deuk. Dat beest van links naar rechts zijn ‘prooi’ vangend en opsnuivend. Met zijn anderhalve hersencel is het een joleit van een dier hoor, wij genieten ervan.

Hij is gek op zijn giraffeknuffel, die ‘nekt’ hij regelmatig De ‘ingewanden’ waren er al uitgegeten, dus het was ene wat slap en ‘leeg’ exemplaar. 

Dat  ‘anderhalve hersencel’ verhaal  hebben wij ook echt bijgesteld hoor. eerst dachten we echt het is er maar één … want hij kan maar een ding tegelijk anders was hij de weg kwijt. Nu heeft hij een speeltje (die giraffe)  en ja hoor zowel het verkregen botje als het beestje konden toch samen in zijn bek. Dat vonden wij toch echt reuze knap, want hij heeft er 10 minuten over gedaan te kijken hoe hij DAT ging oplossen. 

De ochtendronde die met veel gespaai en gevlag vol verve door hem werd gedaan. Hij wilde een duik in de sloot nemen. Dat behoorde (voor mij) niet tot het normale pakket van ‘hoe de routine van het gezin te handhaven’ (waar ik mij altijd aan hou) …dus daar ben ik niet mee in zee gegaan.  Thuisgekomen mocht ik weer Sinterklaas spelen en strooide ik de hele tuin vol met brokjes . Mijn man en ik hebben smakelijk vanachter het glas deze ‘dieren-tv’ bekeken. als een gek struinde hij door het gras op zoek naar zijn ‘prooi’. vlug gaat het zo zeker niet , dus de oplossing van de eigenaren is (onbewust) briljant te noemen, als je het schrokken niet wil afleren. In elk geval doet hij ook nog wat met zijn reukzin, en speuren is een vermoeiende (geestelijke) bezigheid voor een hond. Dus anderhalve hersencel en een conditie als een beest komen zo weer wat beter bij elkaar. Hij ligt nu uitgeteld en ‘zen’ op onze ‘moehmoeh’ ( koeienvel) … wij hebben buikkramp van het lachen.

Vorig weekend was het werkelijk prachtig weer, en zatten wij op ons heerlijke plekje te genieten van de zon, de hond en een biertje. Baily wilde ook wel een slok, wat ik niet zo geslaagd vond uiteraard. ik deel graag , maar er zijn grenzen.  

Onze avond samen was heel bijzonder.  Bij hem thuis hebben ze ook echt wel een tv, een grote ook. Dat grote klopt hier ook, toch bleek Baily iets met onze tv te hebben. Wij wilden een film zien en de generaal mag dan graag genieten van surround hier en daar etcetera. Dan gaat de volume knop aan en onze kleine ‘grommer’ doet dan dapper mee ons het ‘gevoel’ van extra trillingen mee te geven. Het was de film ‘Sully’ over de noodlanding op de Hudson Nou het IS dan ook of je in dat vliegtuig zit.  Het intro bezorgde Baily al de ‘blafreactie’ en hij liep rond in ons huis omdat hij kennelijk dacht dat er iets niet in de haak was.  Terwijl de film probeerde ons te boeien kwamen er geluiden uit waardoor Baily dicht tegen mij aan kwam zitten (nog net niet IN mij kroop)  trillend als een espeblad zat hij naast mij.

Nu hoeven wij geen hond op te voeden (want niet van en aan ons),maar hem verpesten wilde wij ook niet. De tv dus uitgezet en een slappe quiz bekeken, dat kon die ene hersencel wel aan.  Hij was duidelijk niet gewend aan een surroud syteem.  Gisteren zijn wij in de herkansing gegaan met de film en genoten van  ons surroud systeem. 

Het is echt een ‘moordbeest’,  een lieverd in al zijn lompigheid en onbehouwen lieflijkheid. En zo genieten wij weer even en snuiven onze ‘historie’ van hondenmens weer even op.

Dit verhaal kon ik je toch niet onthouden.

Dank voor het willen lezen !

Mary-José

• 

Voor een vergroting, klik op de afbeelding

GEVOELSJOURNAAL 08-02-2020

SOFT FOCUS

De simultaantraan?

Er zijn grenzen aan lenzen.

En hoe ‘kunstkijken’ het zicht kan verijken.

Er zijn grenzen aan lenzen . Dat bleek een paar maanden geleden. Nadat ik al maanden beroerd zicht had werd er geconstateerd dat ik nog maar 50 % zicht had aan beide ogen.  De rest was de ‘mist’ in, en mistig was het al tijden in mijn blikveld en de wereld. Dat effect bleek dus staar te heten, en aan beide ogen even beroerd aanwezig te zijn.

Het sluipt erin kennelijk, en aanpassen kan een kwaliteit zijn, hoewel niet altijd handig of gezond. In de keukenla lag een vergrootglas voor de ‘kleine lettertjes’. Ik hou niet zo van dansen, dus mijn ogen zorgde zelf wel voor hun ‘beweging’. Dichtbij of veraf, het maakte niet uit alles had een bijzonder schaduw. Dat schaduwspel belemmerde mijn zicht. Lezen was lastig en veraf kijken net zo. Heb je een bril, zie je nog weinig. Wat mijn toch al niet stevige balans ook geen goed deed.

Er was enigszins haast bij de boel middels een staaroperatie op te lossen. Twee kunstlenzen erin. Ik vaar niet altijd ‘blind’ op artsen, maar in deze had ik weinig keus, zo zou ik blind worden . Wellicht nog wat licht of donkervarianten , de 50 tinten grijs zou er ook niet meer inzitten. Accuut gestopt met autorijden want vanaf schemer was het al niet meer verantwoord, laat staan met regen erbij,. Alle druppeltjes worden ‘kerstverlichting’,  totaal verblindend voor mij. Daarmee ben ik een gevaar op de weg en niet alleen een ‘gevaarte’ met mijn bourgondische uiterlijk.

Eerst oog één, twee weken later oog twee. Nou had dat zo zijn voorzorgsmaatregelen nodig nadien. Niet tillen, bukken, sjouwen en een stevig druppelprogramma. Tja, met een vakantie in de Dominicaanse Republiek voor de boeg leek mij dat niet zo handig .  Tenslotte is het aan het strand niet ondenkbeeldig dat je zand in je oog krijgt. Dan zit ik liever niet met complicaties in een bijna derde wereldland.  Niet getreurd, het is de meest mooie vakantie ooit geworden en geweest. Superromantisch met diner op het strand op onze trouwdag een mooie fotoshoot. En ik …ik zag alles in soft-focus, alles in kerstverlichting  en met prachtige halo’s eromeen. Romantischer kan het dan toch niet meer worden!

Ik ben er al vroeg bij met mijn net 60. Zat ik als ‘aspirant bejaard’ tussen de 70, 80 jarigen . Inmiddels heb ik beide ogen ‘gehad’, en daarmee ook de halve Sahara in mijn ogen gekregen.  Met mij super(hoog)gevoeligheid sta ik vooraan met mogelijke bijwerkingen. Ook hier. Dus behalve kunstlenzen heb ik nu ook ‘kunsttranen’. Niet dat ik niet weet hoe mijn emoties te uiten. Niet zou kunnen huilen van vreugde, verdiet, pijn of boosheid, dáár heb ik ze niet voor nodig.

Wel om het pijnlijke en schurende efect wat te minderen.  Fijn dat er voor veel problemen aceptabele oplossingen zijn. Het helpt in elke geval.

De aanleiding voor deze hele inleiding…

Ma-Trix, mijn auto (Hyundai Matrix) heeft mij wellicht erg gemist en voelde zich tekort gedaan. Toen ik er weer instapte, trapte mevrouw er niet in en deed simultaan mee met een ‘auto-oog’  in de mist te laten.  Nu zelf zonder staar …staarde ik toch naar de ‘lege’ogen van mijn bolide. Gelukkig was mijn ‘Generaal’ meer dan bereid deze operatie uit te voeren. Gelukkig had ik hem niet als oogarts zeg!  Het hele ‘oog’ heeft hij eruit gehaald zoals je kunt zien. Overigens ook zonder verdoving.  Die had ik gelukkig wel. Net als bij mij heeft hij….aan beide kanten de ‘lens’ vervangen. Mij niet eens lens geschrokken van de kosten …die lagen bij mijn lenzen beduidend hoger.

Inmiddels ben ik helemaal ‘los’ op druppelen, met twee verschillende schema’s. Mijn mobiel heb ik met vele alarmmomenten opgezadeld. Dit is behalve de kunstranen tussendoor. Mijn ogen zwemmen wellicht inmidels in mijn hoofd.

Manlief verzekerde mij dat ‘druppelen’ bij Ma-Trix echt niet hoefde. Gelukkig, dat inmidels klein ontwikkelde OCD-tje hoefde niet nog meer bevestigd te worden.

Ma-Trix kijkt weer helder uit haar ogen ….

Hoe kunstkijken kan verrijken.

Nu ik nog.

Er lijken grenzen aan lenzen.

Het wil nog niet helemaal naar ‘helder’ neigen.

Welicht dat meer tijd alles weer helder gaat krijgen.  

Mary-José.