Gedicht: Alzheimer

Geplaatst op door Bretelleke

Vergeten wie ik was, vergeten wie ik ben..
Vergeten hoe ik fietsen moet, vergeten hoe ik ren.
Vergeten hoe ik praten moet, vergeten hoe te eten.
Vergeten hoe ik ooit leefde en vergeten hoe ik ben ‘vergeten’ .

Vergeten wie ik was, vergeten wie ik ben.
Geen thuis voor mij, ook al heet het alz-‘Heim’-er of dementie.
Is er iemand die me weer kan doen thuiskomen in mezelf,
en mij wil zien en helpen met de beste intentie?

Vergeten wie ik was, vergeten wie ik ben.’
Ik heb alle menselijke gevoelens, noden en behoeften nog,
alleen kan ik ze niet meer verwoorden.
Ik zoek naar verbindingen, ook al kan ik ze wellicht
niet meer zoals ‘bekend’ beantwoorden.

Vergeten wie ik was, vergeten wie ik ben.
Opgesloten in mezelf, en mezelf ook al vergeten.
Wie geeft mij weer ‘stem’, al is het die van het eigen geweten ?!

Vergeten wie ik was, vergeten wie ik ben.
Dat ik niet meer ben zoals ik was,
jullie dat afscheid al hebben genomen.
Wil niet zeggen dat daarme een einde aan al MIJN behoeften is gekomen !

Vergeten wie ik was, vergeten wie ik ben.
Koester me, raak me aan in verbinding met mij laat me voelen.
En ook al kan ik het wellicht niet meer beantwoorden,
ik ‘ben’, dus geef … DAT is wat ze met oprechte liefde bedoelen.

Vergeten wie ik was, vergeten wie ik ben.
Vergeet dat ik dement ben en onthou wie ik ben …een mens en erken!
Erken mij, herinner mij voor mij … omdat ik er nog ben !

© Mary-José Knuvelder